Δημοτικός σύμβουλος Παλλήνης
“Σαν Σήμερα”... Πρόκειται για μια υπέροχη ιστορική εκπομπή στην ΕΡΤ που δείχνει ιστορικά γεγονότα με αφηγητή τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Λαχανά.
Όποιος δεν την έχει παρακολουθήσει έχει χάσει μία από τις σημαντικότερες δουλειές που φέρει την υπογραφή της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, που αντικατοπτρίζει το κύρος και την ποιότητα της απέναντι στο γελοίο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της αμερικανιάς – παρωδίας, και του life style των ιδιωτικών καναλιών, που το μόνο που εύκολα αντικατοπτρίζουν είναι τα συμφέροντα των ιδιωτών καναλαρχών – πολιτικών παραγόντων (και ενίοτε εργολάβων δημοσίων έργων)...
Όποιος λοιπόν παρακολουθήσει αυτή τη σειρά και δεν προβληματιστεί, δεν του μείνει κάποια πικρή συνήθως γεύση... τότε φοβάμαι ότι πράγματι υπάρχει σοβαρός λόγος που δικαιολογεί απόλυτα ότι κακό μας έχει βρει, από τότε που αποφασίσαμε να πολεμήσουμε για να ξαναγίνουμε ανεξάρτητο κράτος. Το “Σαν Σήμερα”, προβάλει σημαντικά διεθνή ιστορικά γεγονότα αλλά και ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη χώρα μας από τότε που αυτά μπορούσαν να καταγραφούν κινηματογραφικά.
Εκεί θα δούμε με μια άλλη ματιά την ιστορία μας, με διχόνοιες, σκοτωμούς, εμφυλίους, ίντριγκες, πολιτικά πάθη, εθνικές προδοσίες, μαυραγοριτισμούς και ένα σωρό πράγματα που μας έχουν καταστρέψει επανειλημμένα ως κοινωνία και για τα οποία φυσικά δεν είμαστε περήφανοι...
Επειδή είναι πολύ σκληρό το να απομυθοποιούμε ένα κομμάτι του ίδιου του εαυτού μας, θα υπενθυμίσω ότι κάπου κάπου θα πρέπει να υποστούμε και κάποια τέτοια δοκιμασία γιατί ξεχνάμε πολύ εύκολα ως Λαός και επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας...
Βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας αλλά... υπεύθυνοι πάντα είναι άλλοι!
Πάντα ανεγκέφαλοι και ανιστόρητοι, να υποθηκεύουμε το μέλλον των γενεών που ακόμα δεν γεννήθηκαν με το χειρότερο τρόπο, ώστε να χαθεί κάθε ελπίδα να σηκώσει αυτή η έρμη πατρίδα κεφάλι... Και πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι... πάντα. Εμείς ποτέ!
Φταίνε οι Εβραίοι, οι Τούρκοι και η συνωμοσία του σύμπαντος εναντίον μας, το μόνο που δεν φταίει είναι το μίσος, η εκμετάλλευση και η περιφρόνηση κάθε βασικού συλλογικού κανόνα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα από εμάς τους ίδιους, το ότι στην πραγματικότητα κάποιοι ποτέ δεν αγάπησαν την πατρίδα πιο πολύ από τους εαυτούς τους ούτε και τους ανθρώπους της προωθώντας μία συγκεκριμένη λογική που επεκτάθηκε σαν την κακιά αρρώστια μέσα στην κοινωνία μας!
Όμως τι κάθομαι και γράφω;
Αφού εμείς είμαστε οι... Έλληνες που φιλοσοφούσαμε όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια, πως μπορώ να γράφω τέτοια πράγματα για εμάς; Όμως ναι... είμαστε ένας Λαός που πάντα έκρυβε και εξακολουθεί κρύβει τις ακαθαρσίες της της ιστορίας όπως οι γάτες τις δικές τους, μετατρέποντας τους ήρωες σε προδότες, τους προδότες σε ήρωες, την διαφθορά σε μαγκιά και το φασισμό σε συνήθεια.
Μη σας φαίνεται περίεργο να γράφει κάποιος τέτοια πράγματα, μας έχουν συνηθίσει στο παραμύθιασμα τόσα χρόνια και μπορεί να μας κακοφανεί, όμως κάποιο σοκ το χρειαζόμαστε που και που.
Στους δρόμους της Αθήνας λοιπόν, σε διάφορα σημεία με ιστορική σημασία, υπάρχουν κάποιες στήλες που έχει τοποθετήσει ο Δήμος Αθηναίων (και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε και το πραγματοποίησε), σε συνεργασία με άλλους φορείς (π.χ ΕΡΤ), όπου αναφέρονται τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κάθε σημείο κατά την περίοδο της κατοχής 1941 – 45.
Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε δύο από αυτά:
- “Τα στέκια της μαύρης αγοράς”(βρίσκεται στην οδό Πανεπιστημίου απέναντι από το REX)... Πάνω στη στήλη γράφει: Την περίοδο της κατοχής, τα καταστήματα στις στοές του κέντρου λειτουργούσαν ως εστίες μαύρης αγοράς. Οι στοές πρόσφεραν κάλυψη στις παράνομες συναλλαγές καθώς πίσω από την παραπλανητική βιτρίνα κρύβονταν άλλου είδους προϊόντα προς πώληση.
Δικηγορικά και μεσιτικά γραφεία, καταστήματα ενδυμάτων, καθαριστήρια, λόγω έλλειψης εμπορευμάτων και ζήτησης για τις υπηρεσίες τους, είχαν μετατραπεί σε εστίες μαύρης αγοράς τροφίμων...
...αυτοί όμως που εκμεταλλεύτηκαν κυρίως τις κατοχικές συνθήκες για να πλουτίσουν, ήταν οι μεγαλομαυραγορίτες. Έμποροι, βιομήχανοι, εργολάβοι, έκρυβαν σε αποθήκες και εργοστάσια μεγάλες ποσότητες τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Σε συνεργασία με τις γερμανικές και ιταλικές αρχές κατοχής διακινούσαν και πουλούσαν τα αγαθά αυτά στις υπέρογκες τιμές της μαύρης αγοράς αποκομίζοντας τεράστια κέρδη”.
2) “Οι ρουλέτες της κατοχής – τα στέκια μαυραγοριτών και πρακτόρων του κατακτητή
(βρίσκεται επί της Πανεπιστημίου στο ύψος της οδού Θεμιστοκλέους)
Στην οδό Πανεπιστημίου 64 λειτουργούσε κατά τη διάρκεια της κατοχής η ρουλέτα του “μαυροκέφαλου”. Ήταν το μεγαλύτερο παράνομο καζίνο της Αθήνας, με 12 ρουλέτες και τρία τραπέζια “σεμέν ντε φέρ” (τυχερό χαρτοπαίγνιο, παραλλαγή του μπακαρά).
Απασχολούσε περίπου 100 άτομα προσωπικό και τα κέρδη κάθε βραδιάς ξεπερνούσαν το ποσό των 100 χρυσών λιρών.
Οι ρουλέτες γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση στα τέλη του 1943 όταν ο πληθωρισμός, τα έσοδα από τα οχυρωματικά έργα των κατακτητών και η μαύρη αγορά είχαν δημιουργήσει τεράστιο πλούτο στα χέρια εργολάβων και μαυραγοριτών οι οποίοι επένδυαν τα παράνομα κέρδη τους στις ρουλέτες.
Οι κατακτητές χρησιμοποιούσαν τις ρουλέτες για να χρηματοδοτούν τις υπηρεσίες τους, καθώς πουλούσαν πανάκριβα τις άδειες στους Έλληνες “επιχειρηματίες” και είχαν ποσοστά στα κέρδη.
Παράλληλα στους χώρους αυτούς οι Γερμανοί στρατολογούσαν Έλληνες πληροφοριοδότες που σύχναζαν εκεί ως πελάτες συγκεντρώνοντας πολύτιμες πληροφορίες”...
Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν τέτοια σύγχρονα μνημεία που αναγράφουν παρόμοιες ιστορικές πληροφορίες (έχω εντοπίσει τέσσερα) και σας προτείνω όταν συναντήσετε και εσείς ένα από αυτά να μην το προσπεράσετε αδιάφορα αλλά να σταθείτε και να διαβάσετε τι γράφουν.
Περιγράφει μία εποχή την οποία επί χρόνια αποσιωπούσαμε ενώ θα έπρεπε να αποτελεί κύριο ιστορικό στοιχείο και ζωντανή μνήμη για όλους μας. Γιατί όμως συνέβη αυτό;
Νομίζω ότι ο καθένας καταλαβαίνει το γιατί.
Οι διάφοροι δωσίλογοι, ταγματασφαλίτες και προδότες με τα λερωμένα από αίμα αθώων πατριωτών χέρια, αποτέλεσαν στη συνέχεια ένα κομμάτι του λεγόμενου “εθνικού στρατοπέδου” που κυριάρχησε απέναντι στον “κομμουνιστικόν κίνδυνον” μετά από τον διχασμό που έκανε τον Λαό μας να σφάζεται μεταξύ του, ανοίγοντας πληγές που ακόμα και σήμερα δεν έχουν κλείσει.
Όλα αυτά τα παράσιτα της κατοχής εντάχθηκαν μέσα στον ακραίο συντηρητικό πολιτικό χώρο, που ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ τους βάπτισε “πατριώτες”, αρκεί και μόνο να δήλωναν... “εθνικόφρονες” (λες και θα είχαν πρόβλημα να δηλώσουν ότι χρειαζόταν).
Φυσικά κατόπιν απολάμβαναν κάθε “διευκόλυνσης”, “εξυπηρέτησης” και ασυλίας από το σύστημα (σε αντίθεση με τα υπό συνεχή διωγμό “μιάσματα” που είχαν... άλλη τύχη).
Μάλιστα πολλά από αυτά τα παράσιτα εξελίχθηκαν με τον καιρό σε γνωστά πολιτικά “τζάκια” των οποίων τους γόνους συναντάμε και σήμερα μπροστά μας και θα τους συναντάμε εις τους αιώνας των αιώνων, αφού όπως φαίνεται αποδεχόμαστε ως φυσιολογική κατάσταση τον πολιτικό παρασιτισμό, τον ταξικό διαχωρισμό και αποκλεισμό ως φυσιολογική κατάσταση στην πολιτική και με την ψήφο μας λειτουργούμε σαν να έχουμε στo DNA μας τα γενετικά χαρακτηριστικά του “θύματος”.
Για τα πολιτικά παράσιτα όμως που κάνουν εύκολα την εμφάνισή τους -ως λοιμός- σε κάθε κρίση μικρή η μεγάλη, βλέποντας ευκαιρίες πλουτισμού, (π.χ οι γνωστοί χρυσοθήρες που ξεφύτρωσαν σε κάθε γωνιά), θα ασχοληθούμε σε επόμενο φύλλο...
