Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν αυτά που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι
αποτέλεσμα ομαδικής παράνοιας, κάποια Θεία τιμωρία, κάποια άσκηση virtual reality από σκοτεινές δυνάμεις, ή απλά “μας κάνει πλάκα ο Θεός”
μπας και βάλουμε μυαλό και εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε όπως στην ταινία με τον
Λάμπρο Κωνσταντάρα, συμπαθάτε με, δεν θυμάμαι τον τίτλο της.
Για να σοβαρευτούμε (όσο γίνεται) θα πρέπει να επισημάνω ότι, εάν η
κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική κάτι που κάνει άτοπο το να αντιμετωπιστεί με
χιούμορ, τότε θα είχα πολύ κέφι για να χλευάσω, κυρίως τον εαυτό μου, που
επιμένει ρομαντικά να πιστεύει ως αφετηρία των πάντων κάποια ηθικά και πολιτικά
ιδεολογήματα και την στενή σχέση τους με την... ανιδιοτέλεια, σε συνθήκες
γενικευμένης και αδιαμφισβήτητης κοινωνικής ηθικής, όπου τριγύρω μας ίπτανται
συνεχώς ροζ συννεφάκια, ροδοπέταλα και ανεμίζουν μεταξωτές κορδέλες και λοιπά
όμορφα...
