Η “ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα” και άλλα όμορφα...

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν αυτά που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι αποτέλεσμα ομαδικής παράνοιας, κάποια Θεία τιμωρία, κάποια άσκηση virtual reality από σκοτεινές δυνάμεις, ή απλά “μας κάνει πλάκα ο Θεός” μπας και βάλουμε μυαλό και εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε όπως στην ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, συμπαθάτε με, δεν θυμάμαι τον τίτλο της.

Για να σοβαρευτούμε (όσο γίνεται) θα πρέπει να επισημάνω ότι, εάν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική κάτι που κάνει άτοπο το να αντιμετωπιστεί με χιούμορ, τότε θα είχα πολύ κέφι για να χλευάσω, κυρίως τον εαυτό μου, που επιμένει ρομαντικά να πιστεύει ως αφετηρία των πάντων κάποια ηθικά και πολιτικά ιδεολογήματα και την στενή σχέση τους με την... ανιδιοτέλεια, σε συνθήκες γενικευμένης και αδιαμφισβήτητης κοινωνικής ηθικής, όπου τριγύρω μας ίπτανται συνεχώς ροζ συννεφάκια, ροδοπέταλα και ανεμίζουν μεταξωτές κορδέλες και λοιπά όμορφα...

“Αντε γεια” δηλαδή, που λέει και ένας... “αντικειμενικός” οπαδός - παρουσιαστής ευρείας κατανάλωσης στην τηλεόραση, σε εκπομπή οπαδικού περιεχομένου...

Είναι περίεργο, όμως αυτός ο Λαός που σταμάτησε μόνος του την πολεμική μηχανή του άξονα το 1940 - 41 σήμερα συνεχώς δημιουργεί είδωλα και.. αστέρες, στους οποίους αναθέτει να τον εκπροσωπούν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους... όπως ο παραπάνω εκδηλωτικός σταρ ο οποίος “διακονεί” στρατιές φανατικών οπαδών. 

Τι μετάλλαξη είναι αυτή πια;

Θα μου πείτε εδώ σε αυτό που ονομάζουμε (αστειευόμενοι;) «Ναό της Δημοκρατίας» υπάρχουν –εκλεγμένοι επισημαίνω- τηλεπωλητές βιβλίων που κάνουν γύρους στα κανάλια καθημερινά, προφανώς για να μας διαλύουν τα νεύρα, την αισθητική και το ηθικό, υπενθυμίζοντας μας με τον χειρότερο και πιο σαδιστικό τρόπο, ότι το σύστημα «κρατάει γερά» ακόμα τα πράγματα στα χέρια του, παρά τις όποιες εναλλαγές κυβερνήσεων.

Όταν λοιπόν τέτοιοι τηλε-οπαδο-διάκονοι, γίνονται είδωλα, και ειδικά οι τρυφερές ηλικίες των παιδιών λαμβάνουν από αυτούς τα.. εφόδια για την διαμόρφωση της μετέπειτα συμπεριφοράς τους, απέναντι σε όποιον δεν τους είναι αρεστός πολιτικά, ποδοσφαιρικά, φυλετικά ή κοινωνικά και εμείς παρακολουθούμε με απάθεια, τότε ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα…

Όταν λοιπόν τα ερεθίσματα των παιδιών μας έχουν τέτοια ποιότητα με την συναίνεση, γονιών και πολιτείας, πολιτικών κομμάτων κλπ θεσμών μάλλον δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η σημερινή πραγματικότητα. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να ξεχωρίσω ως απεχθή πράξη το μουτζούρωμα ενός δημόσιου χώρου με γκράφιτι και όχι με κομματικά συνθήματα. 

Το ίδιο πράγμα είναι, την ίδια ακριβώς αισθητική απέχθεια και αγανάκτηση προκαλούν και τα δύο το ίδιο κόστος έχουν για να αποκατασταθούν.

Κάποιοι τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τελικά δημιουργούν σχολές και αυτές οι σχολές παράγουν αριστούχους αποφοίτους που αναπαράγουν ως πιστοί οπαδοί, όσα έμαθαν πάνω στους  δημόσιους χώρους, στην τηλεόραση ή μέσω των... “κυνονηκόν δήκτοίον” (kinonikwn diktiwn) όπως το Facebook ή με την φυσική τους παρουσία μέσω εικαστικών ή άλλων παρεμβάσεων στους κοινωφελείς δημόσιους χώρους. 
(Η ορθογραφία και η… μετάφραση είναι πραγματική και με κάνει να αναρωτιέμαι αν η υποχρεωτική εκπαιδευτική διαδικασία, έχει μετατραπεί σε αγγαρεία για να περάσει η ώρα). Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα επιβεβαιώσετε οι ίδιοι και αν δεν έχετε πρόσβαση στα διαδίκτυα, τότε αρκεί μία βόλτα μέχρι το κοντινότερο δημόσιο (κοινωφελής ονομάζεται) χώρο ώστε να δείτε τις συνέπειες των παραπάνω. 

Τοίχοι με ακατανόητα μηνύματα, εγκαταστάσεις κατεστραμμένες, σκουπίδια παντού...

Ξαναγράφω, θεωρώ πως είναι ανόητο να ψάχνεις τις διαφορές με βάση το περιεχόμενο σε μια καταστροφική ενέργεια και γι αυτό όλες για μένα είναι το ίδιο.

Και επειδή το πρόβλημα είναι πια πολύ σοβαρό και οι κλασικές μέθοδοι αντιμετώπισης του μοιάζουν με το να δίνεις ζεστό χαμομήλι για να κάνεις καλά έναν ετοιμοθάνατο, προβληματίζομαι για το αν όλα αυτά έχουν την συναίνεση του συνόλου της κοινωνίας ή απλά υπάρχουν κάποιοι γραφικοί όπως η αφεντιά μου, από άλλο πλανήτη, που βγάζουν τις ιδιοτροπίες τους διαμαρτυρόμενοι... έτσι για την αυτοικανοποίηση τους. Το κακό είναι ότι ενώ όλο αυτό έχει να κάνει με μια νέα γενιά ανθρώπων και αυτό είναι ένα πρόβλημα... 

Με την παραδοχή πως “κανένα παιδί δεν γεννήθηκε για την καταστροφή” και όλα είχαν το ίδιο σημείο εκκίνησης στη ζωή τους βγαίνει ως συμπέρασμα ότι κάποιοι τελικά τα προηγούμενα χρόνια αντιμετώπισαν σαν λεπτομέρεια άνευ σημασίας την κοινωνική διαπαιδαγώγηση και την συν-ευθύνη όλων όσων ζούμε σε ένα τόπο, και σε μία χώρα.

Είχαν άλλα στο μυαλό τους πριν μας χρεοκοπήσουν οικονομικά να μας χρεοκοπήσουν ηθικά και κοινωνικά!!! Πρόκειται σαφώς για εγκληματίες, τους γνωρίζουμε όλοι και ας έχουμε το νου μας για να μην τους ξαναβρούμε μπροστά μας!!!

Επειδή όμως δεν έχει νόημα να αναζητούμε ευθύνες εκ των υστέρων, και σίγουρα είμαι ο πιο ακατάλληλος για κάτι τέτοιο, ας αναζητήσουμε άμεσα τρόπους ώστε αυτό κάποια στιγμή να σταματήσει. 
Και αυτό πρέπει να γίνει θέμα και θεσμικά αλλά και γενικότερα από όσους βλέπουν και κατανοούν το πρόβλημα και δεν θέλουν να το κρύψουν κάτω από το χαλί.. 

Δυστυχώς ότι καταστρέφεται είτε θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θεωρείται οριστικά κατεστραμμένο και στην τύχη του, είτε θα πρέπει να φροντίσουμε για την επισκευή και φύλαξή του επιβαρυνόμενοι φυσικά ως σύνολο, με το ανάλογο κόστος που φυσικά δεν μπορεί να αφορά τους πολίτες του… Αζερμπαϊτζάν αλλά τους πολίτες στους οποίους ανήκουν οι κοινωφελείς χώροι. 

Κάποιοι βέβαια θα πουν πως για όλα θα πρέπει να πληρώσει το “μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια” και πως αυτό είναι αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας ενός αστικού κράτους που δημιουργεί τεχνητές διαφορές στους πολίτες και με βάση αυτές τους διαχωρίζει κοινωνικά και διάφορα ακόμα "αγωνιστικής" φύσης...

Ενδιαφέρουσα ανάλυση, η οποία όμως δεν βοηθά στο σημερινό αδιέξοδο, ενώ οι θεωρίες ανώριμων για τη χώρα μας πολιτειακών ανατροπών  δεν απαντούν στο πρόβλημα αλλά και δεν είναι και (άμεσα τουλάχιστον) εφικτές. 
Γι’ αυτό η επίκλησή τους, περισσότερο μοιάζει με προσπάθεια υπεκφυγής από το πρόβλημα και βεβαίως τα παραδείγματα αναπαραγωγής του προβλήματος στους τοίχους των δημοσίων κτηρίων και των σχολείων προσωπικά με κάνουν να αναρωτιέμαι για την ειλικρίνεια των προθέσεων όσων επιθυμούν αλλαγές και ανατροπές προς την δική τους πολιτική εκδοχή.

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες... 
Για να κλείσω αυτό το άθλιο και σαφέστατα θυμωμένο άρθρο μου, θα σου υπενθυμίσω πως σε αυτή εδώ την χώρα, που αγκαλιάζουν τα πέλαγα και η γλυκιά ζέστη και φως του ήλιου, σε αυτή τη χώρα που οι εναλλαγές της φύσης είναι μοναδικές στον κόσμο, σε αυτή τη χώρα που το θυμάρι το δεντρολίβανο και ο μάραθος, συνδυάζονται με την καταγάλανη αρμονία του πελάγου, του ουρανού και της γης, ερεθίζοντας τις αισθήσεις μας, νιώθοντας πως βρισκόμαστε δίπλα στον Δημιουργό μας σε μια προνομιούχο θέση στον πλανήτη ας αναρωτηθούμε στα σοβαρά... 
Πόσο εκτιμούν τα παραπάνω ευλογημένα προνόμια οι αφεντιές μας;

Φοβάμαι με ένα... περίεργο τρόπο που άλλοι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο θα δυσκολεύονταν να καταλάβουν...