Γράφει ο Βασίλης Δημητριάδης
Δημοτικός σύμβουλος Παλλήνης
Σκηνή 1:
Στο μετρό... Κόσμος, όλες οι ηλικίες.
Παιδιά που κάπου πηγαίνουν, συνήθως σε
κάποια σχολή. Ηλικιωμένοι όρθιοι να
κρέμονται από τις χειρολαβές. Εικοσάχρονα
και ίσως και μικρότερα αγόρια και
κορίτσια, να απασχολούνται με το
τελευταίας τεχνολογίας smartphone
τους με τα πολλά μεγαμπαϊτ
μνήμης και τα δεκάδες καλούδια που
προσφέρει.
Από πάνω οι
ηλικιωμένοι να εξακολουθούν να κρέμονται.
Ακόμα και μία έγκυος κοπέλα με έντονα
τα σημάδια της κατάστασής της κάθεται
εκεί όρθια και εκτεθειμένη στον όποιο
κίνδυνο μπορεί να προκληθεί σε ένα
τραίνο που κινείται με 80 – 100 χιλιόμετρα
υπόγεια.
Όχι... κανείς δεν
ανταποκρίνεται στην υποχρέωσή του να
τελειώσει το μαρτύριο της εγκύου κοπέλας.
Ούτε οι
κοπελίτσες που ακούν μουσική ούτε και
οι νεαροί εικοσάχρονοι (και ίσως πιο
μικροί) με τα μοντέρνα χτενίσματα, το
βαρύ και νταήδικο ύφος του
“δεν σηκώνω εγώ πολλά ρε
μ....α”....
Ένας κύριος γύρω
στα 60 λύνει το πρόβλημα παραχωρώντας ο
ίδιος τη θέση του. Η κοπέλα αρνείται
ευγενικά και ένας μίνι διάλογος
προκαλείται που καταλήγει στο να
αποδεχτεί η κοπέλα τη θέση που της
προσέφερε ο 60χρονος κύριος ευχαριστώντας
τον.
