ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΜΑΣ ΘΡΙΛΕΡ ΣΕ (κακές) ΠΡΑΞΕΙΣ

Γράφει ο Βασίλης Δημητριάδης

Δημοτικός σύμβουλος Παλλήνης

Σκηνή 1: Στο μετρό... Κόσμος, όλες οι ηλικίες. Παιδιά που κάπου πηγαίνουν, συνήθως σε κάποια σχολή. Ηλικιωμένοι όρθιοι να κρέμονται από τις χειρολαβές. Εικοσάχρονα και ίσως και μικρότερα αγόρια και κορίτσια, να απασχολούνται με το τελευταίας τεχνολογίας smartphone τους με τα πολλά μεγαμπαϊτ μνήμης και τα δεκάδες καλούδια που προσφέρει.

Από πάνω οι ηλικιωμένοι να εξακολουθούν να κρέμονται. Ακόμα και μία έγκυος κοπέλα με έντονα τα σημάδια της κατάστασής της κάθεται εκεί όρθια και εκτεθειμένη στον όποιο κίνδυνο μπορεί να προκληθεί σε ένα τραίνο που κινείται με 80 – 100 χιλιόμετρα υπόγεια.

Όχι... κανείς δεν ανταποκρίνεται στην υποχρέωσή του να τελειώσει το μαρτύριο της εγκύου κοπέλας.

Ούτε οι κοπελίτσες που ακούν μουσική ούτε και οι νεαροί εικοσάχρονοι (και ίσως πιο μικροί) με τα μοντέρνα χτενίσματα, το βαρύ και νταήδικο ύφος του “δεν σηκώνω εγώ πολλά ρε μ....α”....

Ένας κύριος γύρω στα 60 λύνει το πρόβλημα παραχωρώντας ο ίδιος τη θέση του. Η κοπέλα αρνείται ευγενικά και ένας μίνι διάλογος προκαλείται που καταλήγει στο να αποδεχτεί η κοπέλα τη θέση που της προσέφερε ο 60χρονος κύριος ευχαριστώντας τον.

Τα εικοσάχρονα (και ίσως πιο κάτω) καμιά φανερή αντίδραση, πλην ίσως κάποιων ειρωνικών ψιθιρισμάτων και κινήσεων του κεφαλιού στο σκοπό του τραγουδιού με τα πολλά “μπιτάκια” τα οποία προφανώς τους κουράζουν όταν τα χορεύουν ώστε μία θέση στο μετρό να είναι απαραίτητη.

Σκηνή 2: Ένας καθήμενος εικοσάχρονος κλείνει το παράθυρο για να μπορεί να ακούει τον επίσης καθήμενο φίλο του. Ένας όρθιος κύριος εύσωμος αγανακτεί και το ξανανοίγει προκαλώντας τα άγρια βλέμματα των εικοσάχρονων... μέχρι εκεί όμως. Αν ήταν κανένας μη εύσωμος δεν ξέρουμε τι αντιδράσεις θα υπήρχαν.

Σκηνή 3: Πάλι στο Μετρό.... Στο πάρκινκ μία κυρία... Μία κυρία “έξτρα πριμα γκουτ”, μαλλί βαμμένο στο ξανθό της Μενεγάκη χρώμα, με απαστράπτουσα φορεσιά και μακιγιάζ, (αδυνατώ να δω το χρώμα των νυχιώνε), παρκάρει το πολλών κυβικών μαύρο τζιποειδές αυτοκίνητό της, γνωστής φίρμας και μεγάλης προφανώς αξίας. Μόνο που το παρκάρει με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χωρέσει άλλο αυτοκίνητο δίπλα (προφανώς χάνει αξία έτσι) καταλαμβάνοντας δύο θέσεις... αυτοκρατορικές.

Τώρα αν σε καμιά ώρα κάποιος φουκαράς με ένα ταπεινό Φιατάκι γυρνάει συνεχώς γύρω γύρω, ώστε να βρει να παρκάρει για να πάει στη δουλειά του, αυτό δεν είναι και τόσο σημαντικό.

Η απαστράπτουσα κυρία με το πολλών κυβικών μαύρο τζιποειδές αυτοκίνητό έχει ασφαλίσει την περίμετρο της μην και της το μαγαρίσει κανείς...

Σκηνή 4: Γέρακας... Διασταύρωση Γέρακα και Κεφαλληνίας. Επί χρόνια παρακαλούσαμε τις αρμόδιες υπηρεσίες να τοποθετηθούν φανάρια. Τελικά κάποια μέρα πριν από δύο χρόνια περίπου μπήκαν οι στύλοι τους. Την ίδια μέρα που τοποθετήθηκαν, μία Mercedes που κατέβαινε με ταχύτητα την οδό Γέρακα, (που ως γνωστόν έχει ως όριο τα 50 χ/ω), έπεσε πάνω στον στύλο που βρίσκεται στην νησίδα και τον κατεδάφισε. Δεν γνωρίζω αν ήταν η αιτία που τελικά τα φανάρια καθυστέρησαν να τοποθετηθούν άλλο ένα χρόνο όμως τελικά ήλθε και αυτή η ώρα. Και τι έγινε;

Η συμπεριφορά των οδηγών ήταν ίδια με πριν, σαν να μην υπήρξε καμιά αλλαγή, σαν να μην μπήκαν ποτέ φανάρια. Ατυχήματα επίσης συνέχισαν να γίνονται, όμως εμάς ως ξύπνιους και μάγκες Ελληνάρες ως γνωστόν δεν μας πτοεί τίποτα.

Σκηνή 5: Περίμενα λοιπόν με το αυτοκίνητό μου σε αυτό το φανάρι επί της Κεφαλληνίας, θέλοντας να κατευθυνθώ αριστερά προς την άνοδο της οδού Γέρακα. Περιμένοντας, δίπλα μου ακριβώς αντιλαμβάνομαι μία εντυπωσιακή κυρία (τι σύμπτωση, πάλι με SUV τζιποειδές κλπ) και με το κινητό στο ένα χέρι, να μιλάει, (ποιος ξέρει τι σοβαρό θέμα θα υπήρχε σε εξέλιξη), να συνεχίζει κανονικά παραβιάζοντας το κόκκινο και να στρίβει δεξιά στην κάθοδο της Γέρακα, αναγκάζοντας έναν ταλαίπωρο που κατέβαινε να πλακωθεί στα φρένα αιφνιδιασμένος πλην όμως με καλά αντανακλαστικά και μπράβο του. Πριν σκεφτώ οτιδήποτε, παρατηρώ να την ακολουθούν ένα, δύο, τρία, τέσσερα ακόμη αυτοκίνητα προς την ίδια κατεύθυνση παραβιάζοντας το κόκκινο όλοι τους... Φυσικά είναι λογικό ότι σε περίπτωση ατυχήματος θα έφταιγε ο Δήμος, θα έφταιγε το κράτος, η τροχαία, η θεία μου η Εμερσούδα (που τρία βρακιά φορεί), ποτέ όμως... ΠΟΤΕ, αυτός και αυτοί που παραβίασαν το κόκκινο!!! Ίσως να έφταιγε και εκείνος ο φουκαράς που πήγαινε αμέριμνος στην πορεία του, ίσως σήμερα μία οικογένεια να θρηνούσε ένα μέλος της γιατί μία κυρία με SUV και με ένα κινητό στο αυτί έχει μάθει να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια όλη την υπόλοιπη κοινωνία.

Σκηνή 6: Στην ίδια τοποθεσία, επί της οδού Γέρακα. Πεζοδρόμιο το οποίο μονίμως είναι κατειλημμένο από αυτοκίνητα στα οποία οι κάτοχοί τους δίνουν μεγαλύτερη αξία από τους πεζούς και τα παιδιά που το πρωί και το μεσημέρι πηγαινοέρχονται στο 1ο Γυμνάσιο και 2ο Λύκειο. Αλίμονο...

Το ίδιο είναι; Προφανώς αυτοί οι κύριοι που είτε έφτιαξαν σπίτια χωρίς γκαράζ ενώ ήταν υποχρεωμένοι, ή έχουν πιο πολλά αυτοκίνητα από τους χώρους στάθμευσης και φύτεψαν με τεράστια θαμνοειδή τα πεζοδρόμια προκειμένου να κρατήσουν μακριά από την μάντρα τους τα υπόλοιπα “ανθρωπάρια”, έχουν την γνωστή εμετική άποψη για την κοινωνική ευθύνη, η οποία συμπυκνώνεται στο γνωστό “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε” με μία ταυτόχρονη συμπεριφορά που θυμίζει μανταμσουσουδισμό έναντι όλης της υπόλοιπης κοινωνίας...

Επίσης: Πινακίδες σήμανσης που όταν δεν βολεύουν τους περιοίκους “αποσύρονται” (π.χ στο προαναφερόμενο σημείο)...

Γέρακας... Εθνικής Αντιστάσεως και Αιτωλίας... Ούτε ένα ούτε δύο τα δυστυχήματα που οφείλονται σε απροσεξία και παραβίαση προτεραιότητας. Δεν διαφωνώ ότι χρειάζεται οπωσδήποτε παρέμβαση σε αυτό το σημείο, ίσως με την κατασκευή στρογγυλής πλατείας και διαπλάτυνση του κόμβου ώστε αναγκαστικά να δημιουργούνται συνθήκες αποτροπής ατυχημάτων. Όμως αλήθεια, αν όλοι σεβόμασταν τις προτεραιότητες και τους κανόνες θα υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο;

Το ίδιο θα έλεγα στον κόμβο Έβρου – Τρικάλων – Γέρακα, όπου το σύνηθες είναι να παραβιάζεται η προτεραιότητα και να γράφουν οι Ελληνάρες οδηγοί στα παλιά τους τα παπούτσια τα απαγορευτικά σήματα. Ο εκ νέου σχεδιασμός και κατασκευή νέου -ίσως- κυκλικού κόμβου είναι απαραίτητο να γίνει το συντομότερο αλλά και αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί αν απλά τηρούσαμε τους κανόνες του ΚΟΚ. Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω με κάποια εχθρική διάθεση για κανέναν και κυρίως για τα παιδιά μας. Άλλωστε εγώ μεγάλωσα σε... εποχές σκοταδισμού που δεν υπήρχε Δημοκρατία που όμως... μια θέση στο λεωφορείο την παραχωρούσαν σε έναν που την είχε ανάγκη.

Όλα αυτά τα γράφω απελπισμένος, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τα θυμηθεί την κρίσιμη στιγμή.

Και αυτό θα είναι το κέρδος. Δεν θα το μάθω ποτέ, αλλά κέρδος θα είναι. Τώρα αν κάποιοι στα παραπάνω βλέπουν τον εαυτό τους, καλό θα είναι να επιχειρήσουν να διορθώσουν κάτι από αυτόν πριν είναι αργά αντί να θυμώσουν. Γιατί ακόμα και στην ζούγκλα υπάρχουν κανόνες.

Ο κανόνας του δυνατότερου. Και πάντα θα υπάρχει κάποιος δυνατότερος από τον καθένα μας.

Όταν λοιπόν εμείς επιδεικνύουμε αδιαφορία εκεί που θα έπρεπε να δείξουμε ενδιαφέρον (π.χ ο υπερήλικας και η έγκυος στο τραίνο που είναι ντροπή για την κοινωνία μας να μην τους παραχωρούν τα εικοσάχρονα την θέση τους), όταν αρχίσουμε και τηρούμε απλούς κανόνες συμπεριφοράς έξω από το σπίτι μας, τότε ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Σε κάθε περίπτωση η αγένεια και η εχθρότητα απέναντι στον συνάνθρωπο είναι στοιχεία που μεταδίδονται και στα παιδιά μας.

Και τις συνέπειες τις αντιλαμβάνεστε και κυρίως τις διαπιστώνετε όλοι.