Δεν νομίζω ότι ποτέ θα γίνει κάτι τέτοιο ακραίο απέναντι στους εαυτούς μας, πρώτον διότι πονάει και δεύτερον γιατί αποτελεί φάουλ για τον υποτιθέμενο πολιτισμό μας. Κάτι τύποι στην Ανατολία τα κάνουν αυτά που πιστεύουν σε άλλους θεούς.
Άλλωστε όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, ο κάθε ένας Έλληνας - Ελληναράς απολαμβάνει γενικής ασυλίας. Όσο πιο “πολυγραφότατος” (με την έννοια ότι γράφει την υπόλοιπη κοινωνία) είναι και όσο πιο θρασύς τόσο πιο στο απυρόβλητο μένει γιατί δεν υπάρχουν μηχανισμοί να τον ελέγχουν.
Φυσικά να μην ξεχνάμε ότι αυτό το κλίμα δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά μην ξεχνάμε και εμάς. Πράγματα που κατηγορούμε και κρίνουμε με αυστηρότητα γύρω μας, μπορεί να τα επαναλάβουμε εμείς οι ίδιοι ανά πάσα στιγμή. Ας αφήσουμε τα υποκριτικά κολπάκια “σφυρίζουμε αδιάφορα”. Μάλιστα επειδή η δική μας περίπτωση πάντα θα είναι δικαιολογημένη και διαφορετική από του μ……κα απέναντι, δεν θα σηκώνουμε και κουβέντα και θα επιχειρηματολογούμε πάνω σε αυτό ενίοτε χρησιμοποιώντας τα χιλιάδες κοσμητικά που διαθέτει η γλώσσα μας και οι λεγόμενες «αργκό» που κυκλοφορούν ευρέως…
Έτσι λοιπόν, κανείς δεν ασχολήθηκε με το αυτοκίνητο επί της οδού Γέρακα που είναι μονίμως παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο, αναγκάζοντας τους πάντες (νέους γέρους και παιδιά) να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα επειδή υπάρχει και μένει εκεί ένα τεμάχιο αναίσθητου ανθρωποειδούς μάρκας “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε”. Το περίεργο θα ήταν να ασχοληθεί…
Και γιατί να ασχοληθεί κάποιος, άλλωστε ο πολιτισμός του εξαναγκασμού κυριαρχεί.
Χώρια που όλα με τον καιρό ξεχνιούνται.
Θα γκρινιάξουν, θα γκρινιάξουν θα βαρεθούν. Πάντα έτσι γίνεται.
Εκτός εάν υπάρχει παραβίαση των διατάξεων “περί κοινής ησυχίας”... Αααα εκεί τα πράγματα αλλάζουν!
Έτσι λοιπόν, συνεχώς θα βλέπουμε τις κυρίες με το κινητό στο αυτί να κυκλοφορούν με τα κινητά τους τζιποειδή φρούρια στους δρόμους απαιτώντας και προτεραιότητα.
Ο Νόμος του ισχυρού....
Έτσι θα συνεχίσω να αναγκάζομαι να παραχωρώ προτεραιότητα στον δεκαοκτάρη μάγκα “κάγκουρα” με το φτιαγμένο “εργαλείο”, και τα “τζαμάτα” ηχοσυστήματα που ανεβαίνει ανάποδα την Ηρώων Πολυτεχνείου ή στρίβει παράνομα στον κόμβο της Τρικάλων, Έβρου και Γέρακα γράφοντας στα παλιά του υποδήματα έναν που γυρίζει κουρασμένος σπίτι του από τη δουλειά του...
Έτσι λοιπόν θα είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι τον κάθε ένα και την κάθε μία που συμπεριφέρονται απέναντι σε όλη την κοινωνία σαν δήμιοι της χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα...
Έτσι λοιπόν έμαθα ότι είμαι υποχρεωμένος, να βλέπω από το παράθυρο της δουλειάς μου στην οδό Φερρών στην Αθήνα τους ναρκέμπορους να κάνουν πάρτι και νέα παιδιά να αργοπεθαίνουν μπροστά στα μάτια όλων μας, μέχρι και να ακούω για καταστροφές και βανδαλισμούς χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Να είμαι υποχρεωμένος να το βουλώνω, να κλείνω μάτια και αυτιά και να ζω όπως μας θέλουν όλοι αυτοί που διαχρονικά έστησαν μία κοινωνία σαν τα μούτρα τους για τα μούτρα τους.
Και αν μπορώ ας κάνω και αλλιώς... Και αν μπορούμε ας κάνουμε κι αλλιώς.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο μεγάλο και βαθύ. Και δεν λύνεται από ένα μάτσο πολιτικούς που επιβιώνουν χαμογελώντας. Γιατί εάν δεν χαμογελάσεις εσύ στον κακομαθημένο θα χαμογελάσει ο άλλος είναι σίγουρο. Και όλοι χαμογελαστά θα πορευόμαστε κάνοντας κριτική ο ένας στον άλλον.
Παραιτήθηκε ο Τόσκας. Ε και; Μου είναι αδιάφορο γιατί ξέρω ότι την ίδια σημασία έχει με το να χάσεις ένα σπίτι στην “Μονόπολυ”.
Δηλαδή ρε παιδιά ψάχνοντας πίσω στο χρόνο θα δούμε κάποιον καλύτερο που να ανέτρεψε κάτι;
Με τα ίδια μέσα και τα ίδια εργαλεία και το χειρότερο με την ίδια λογική δούλευαν όλοι και οι επόμενοι το ίδιο.
Και επειδή όπως έχω διαπιστώσει ζούμε μόνο από τύχη, καλό θα είναι να μη λέμε και πολλά.
Αυτή η παρα-παράγκα δίπλα στο διάτρητο πολίτευμα μας με τις δικές μας ευλογίες στήθηκε και υπάρχει.
